Mensenmassa's (nothing I have is truly mine)

Inmiddels hebben we 3 dagen Beijing achter de rug! Dat houdt in: een heleboel wandel- en 'op-de-kaart-kijk-minuten, vele metrometers, en god weet hoeveel mensen. Beijing is de grootste stad die ik ooit ervaren heb. Een geheel waarin individualisme en privacy niet bepaald de uitgangspunten zijn voor de dagelijkse praktijk.

Op de eerste dag (28/09) hebben we de metro genomen om naar de Lama tempel en de tempel van Confucius te gaan. Volgens mijn moeder was het die dag de verjaardag van Confucius. De tentoonstelling over zijn leven was bijzonder interessant! We zijn eerst straal voorbij de Lama tempel gelopen die gewoon aan het metrostation bleek te grenzen en belandden toen per ongeluk in het Ditan park. Dat Beijing ook zo rustig kon zijn als daar...

In de metro wordt niet echt geduwd. Er zijn gewoon heel veel mensen en iedereen 'blend' een beetje door elkaar heen. Als je je er gewoon in mee laat voeren is er eigenlijk vrij weinig aan de hand! OK, het zou kunnen dat je een keer in een bloedhete metro staat als in een blik sardientjes en je moeder opeens tussen de deur zit en er weer uit wordt geperst, wat eigenlijk ook gebeurd is...maar goed..dit was wel een gevalletje van net in de spits op een overstapstation in de buurt van Tiananmensquare zijn! Bij het genoemde plein waren we elkaar natuurlijk binnen no time kwijt dus gingen we maar eens bellen. Dat we maar 10 meter van elkaar af bleken te staan zeg niets..er zijn namelijk zoveel mensen dat het gewoon zwart ziet.

Het grote pleinavontuur was pas in de middag van dag 2 (29/09). De ochtend ervoor zijn we naar het Wanfujiang shopping centre geweest. Om maar iets te noemen om de categorie 'bewegen door de massa'. Enorme warenhuizen, designer stores en overvolle goedkopere winkels. Dapper als we waren zijn we die avond ook nog naar Xidan shopping centre geweest, met de bus dit keer. Vanaf ons hotel kom je dan eerst door de buurt met winkels met snaarinstrumenten, en daarna in de bruidswinkelwijk. Aangekomen bij de warenhuizen weer meer van hetzelfde. Mensen, vooral mensen. Maar wel indrukwekkend om een keer mee te maken!

Vandaag, dag 3 (30/09) deden we een poging het wat rustiger aan te doen. Nou, dat is niet helemaal gelukt! We zijn eerst naar de noordelijke meren gelopen vanuit onze hutong, wat heel erg leuk was. Je ziet in de hutongs het echte leven. Hele ribbenkasten van varkens hangen praktisch tussen de was te drogen. Kinderen doen hun behoefte op straat. Ze blenden als geen enkel ander Europees kind in de massa, in het geheel van toeterende brommers met metalen aanhangbakken, schreeuwende mannen, houten karren met fruit, schoenpoetsers met minimegafoons en een enkele donkere grote auto van het kaliber Audi. In een heel klein winkeltje ben ik een prachtige jurk tegengekomen waar Karen van de Kayara accuut van in katzwijm zal raken ; )..maar, daar ging het verhaal nu juist niet om! Al het geshop is nu een beetje geweest...we kijken voor wie we al iets hebben, wat we hebben, en voor wie we nog wat moeten hebben. In wezen doet het er niet veel toe. Het is het gevoel dat telt. En dat was fantastisch toen we door het echte leven van Beijing liepen!
Vanmiddag naar het Beihai park geweest. Erg mooi, en wederom gevuld met drommen met Chinese toeristen. Maar ook hier leek niemand zich daar aan te storen..
Vanavond liepen we nog een stuk naar de Houhai buurt op zoek naar een straatje met leuke restaurantjes, dat we niet konden vinden. Te dure restaurants aan het meer met een jazzy lounge sfeertje en grote kussens buiten straalden een grote leegte uit. 'Nothing I have is truly mine' van Dido klonk uit een van de speakers...en het is waar. Ik denk terug aan momenten en herinneringen, die het meest van alles tellen in het leven. In het nu, in de Lama tempel waar de Tibetanen heersen...(het Tibetaanse restaurant ernaast was ook geweldig!) echt de schitterendste plek van Beijing tot nu toe. Tot nu toe, want het nu telt. Het opgaan in de energie van de massa, het loslaten van jezelf, van je eigen harnas van patronen en privacy. Bijvoorbeeld toen ik vanmiddag naar een public toilet ging. Waar iedereen gehurkt naast elkaar zit. Deuren zijn er niet, inkijk gegarandeerd. Het maakt niet uit. En bovendien, als je moet, dan moet je.