Terugblikken en trekhaken

Om het ooglaserverhaal dat begon in Istanbul in oktober dit jaar nog even compleet te maken een verslag vanuit Nederland!

Ik heb een halve cilinder over in beide ogen, dit was 4,5 en 3,5. Deze cilinders zijn te verwaarlozen, en de opticien was dan ook aangenaam verrast toen ik op 24 oktober, 3 weken na de behandeling naar hem toe ging voor een eerste controle. De controle van de arts ga ik in januari of februari nog in Amstelveen laten doen (moet na een maand of 3), maar dit was een eerste indruk. In Istanbul was al vastgesteld dat het zicht na de dag van de behandeling 100% was, en dit werd bij de opticien nog bevestigd. Ook zei hij dat het netjes was gedaan en dat het inmiddels beroemde 'flapje' goed was aangehecht. Hij feliciteerde me en was toch wel onder de indruk dat dit resultaat met zulke hoge cilinders was bereikt! Ik zou bijna denken dat hij het niet had verwacht..

Ik wil zeker niet onvermeld laten wat deze man, opticien Buffing uit Hilversum, allemaal voor mij gedaan heeft. Mij met bijna onmogelijke lensogen aannemen als uitdaging, eerst een jaar lang de meest ingewikkelde lenzen bestellen, en op het einde nog met het voorstel komen om een harde lens over een zachte heen te doen. Toen ik zei dat ik bezig was met onderzoeken om mijn ogen te laten laseren hebben de mensen daar ook niets anders gedaan dan met me mee gedacht, me voor de zoveelste keer koffie gegeven en geduldig afgewacht tot ik het zoveelste probeersel uit mijn ogen had weten te krijgen. Ik zie mezelf nog zitten met de zachte lenzen in, naar huis rijdend, ze zaten net goed! Nu vooral niet knipperen, en ja, daar draaide de lens weer weg! Weer onscherp. Voor de TV voor de Touretappes rustig blijven zitten, als ik maar niet beweeg komt het deze keer misschien wel goed, het ligt aan mij...Ik wilde zo graag terug naar de opticien om te zeggen dat het gelukt was! Maar het ging niet. Harde lenzen hielden een grote witte waas, en zachte bleven gewoon niet zitten.

Ik ben een week voor vertrek naar Turkije naar de vermeende opticien gegaan en heb als dank appeltaart voor het hele personeel meegenomen. Hakkelende vertelde ik dat ik naar Turkije ging, ik durfde die man bijna niet aan te kijken na alle moeite die hij had gedaan, maar hij keek me steels aan en wenste me het allerbeste. Ik had daar nooit iets betaald want dat hoefde niet zolang het niet lukte met de lenzen. Zelfs de nacontrole mocht ik niet meer betalen, want 'dat ene dubbeltje mocht ik dan ook wel houden' zei de man lachend bij vertrek na de controle. Hij was alleen maar blij voor me. Echt fantatische mensen bestaan dus nog.

OK, verder met de rest van het verhaal! De eerste 4 weken heb ik nog wel last gehad van kringen om lantaarnpalen en schitteringen om lampjes op TV-toestellen en in radiostudio's en dat soort zaken! Verder een lichte waas die vooral opviel in het halfdonker of met tegenlicht. Ik ben er wel bang voor geweest dat dat zou blijven. Natuurlijk las ik de hele dag op allerlei fora wat de ervaringen van anderen waren, maar ik kon het ook wel loslaten, omdat er wel was gezegd dat het een maand kon duren. En inderdaad, toen de opticien bevestigde dat dit puur een droogteprobleem was en het echt over zou gaan, duurde het nog exact een week. Het daarop volgende weekend was het opeens over. De kunstmatige tranen waarmee je nog 4 keer per dag moest druppelen neem ik nu minder, maar af en toe, als ik 's ochtends mijn ogen opendoen, of aan het einde van de dag thuis ben, merk ik wel dat mijn ogen een klein beetje droog zijn. Het is echter totaal niet noemenswaardig.

Wat zijn nu de leuke grappige effecten? Natuurlijk het feit dat je meteen wat ziet als je 's ochtends wakker wordt. Ook al heb ik een verduisterend gordijn op het dakraam, slechts met de kleine spleet licht die daaronder en onder de deur vandaan komt zie je al verschil. 's Avonds als je in bed ligt zie je duidelijk de scheiding tussen de laden in de kast. Als je op je werk naar buiten kijkt zie je bladeren, geen vage bladerdos.

Als het opeens een ander weertype is valt het weer opnieuw op. Toen het laatst heftig had gesneeuwd en ik naar buiten stapte in een witte wereld was alles weer zo haarscherp!! Je went er natuurlijk aan, maar op onbewaakte momenten valt het opeens weer op. Je loopt de deur uit en je denkt: 'He, verdomd, ik zie scherp!'Of je komt op een plek, zoals de manege, waar je voor het eerst na de operatie komt, ook dan valt het opnieuw op.

Gelukkig zijn er met alle kerstlampjes in het donker geen nieuwe schitteringen, kringen of een lichte waas ontstaan, een bewijs dat het echt over is.

Al met al denk ik dat hetgene dat het meest onderschat wordt de week na de behandeling is. De eerste dagen in Istanbul gingen wel, afgezien van de lichte waas. Maar toen ik thuiskwam! Ik merkte zelfs dat ik anders sliep (!). Alsof in mijn slaap mijn hersenen aan het processen waren dat er iets veranderd was! Ik was dood- en doodmoe, had enorme trek steeds, had een zwaar hoofd en het gevoel dat ik naar achteren werd getrokken.

Met autorijden zie je veel meer dan met een bril! Meer van de zijkanten, waardoor je het idee hebt dat alles sneller op je afkomt en je harder rijdt, terwijl het helemaal niet zo is. Ironisch om te vermelden dat ik in een van de eerste ritjes after op een rotonde langzaam rijdend stopte en opeens doorgleed. Was niet zo vreemd aangezien de hele weg onder de olie lag. Gelukkig reed ik op de trekhaak van de voorganger, en had deze niks. Mijn merkje en een stukje gril liggen er nu af en het nummerbord was wat gedeukt, dus ik was al blij dat dat alles was!

Je voelt ook een soort innerlijke rust na de behandeling, goed en trots dat ik het het gedaan, mijn hoofd hoeft nu minder hard te werken, hoewel de eerste week dus overwhelming is!

De pijn en het steken van je ogen na de behandeling moet je wel incalculeren want die komt er, het is en paar uur lang ECHT niet leuk, maar je komt er doorheen. Het druppelen is ook allemaal prima te doen trouwens.

Wat mij nog het meest heeft verbaasd is dus hoe groot het verschil is. Ik ben dan ook nogal 'geschokt' door het feit dat er in Nederland zo mee om wordt gegaan. OK, als het geld in plaats van ooglaseren voor kankerbestrijding wordt gebruikt. prima. Had ik met een bril verder gemoeten en 5 tot 10 % minder gezien. A la, so be it. Maar dat is niet het verhaal. In Nederland wordt er nog steeds elitair mee omgegaan en worden er belachelijke prijzen gevraagd. De Intralase techniek, die ik heb gedaan, is al helemaal niet te betalen hier. En ik heb ik Turkije echt mensen met staar gezien die lenzen gingen laten vervangen (ook in onze groep) die in Nederland althans gewoon (nog) niet geholpen werden. Belachelijk dus. Natuurlijk kan ik nog niet voorspellen wat er op lange termijn gebeurt, maar ik kan wel zeggen dat ik voor nu de juiste beslissing heb genomen, en het zo weer zou doen.
En anders hebben we altijd meneer Buffing nog.