Ogenblikje

Even een momentje alleen maar zonder bril (dat kon vorige week ECHT niet) achter de computer, terwijl ik op de rest wacht die vandaag vertrekt: Het gaat allemaal goed! OK, het regent hier nu in Istanbul maar dat is dan ook alles. Ik was vrijdag als laatste aan de beurt bij het ooglaseren, om 14.00 u, waardoor de verdoving in de bus terug naar het hotel nog doorwerkte. Pas twee uur later, eenmaal in de hotelkamer gelukkig, begon de ellende. Een gevoel van zeep in je ogen en enorm veel tranen. Je kunt je ogen niet open krijgen en zit met een zonnebril op in een donkere kamer alles op de tast te doen. In een half uur tijd werd het langzaam minder. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest en had verhalen gehoord dat dit wel 6 uur kon duren. Bij mij is het dus denk ik heel kort heel heftig geweest. Om 19 uur naar buiten gegaan en daar gegeten, in het donker met zonnebril op, maar die kon na een half uur af.
Letters op afstand kan ik gewoon lezen, heb wel nog een soort lichte waas, maar dat zal wegtrekken. Zicht s nu al 100 %. Dat is beter dan ik had, aangezien rechteroog maar 60-70% mee deed. Dat is nu flink opgeknapt.

Het utgebreid verhaal vertel ik later!