Oases, zandstormen en de fata morgana van thuis

Inmiddels al weer langere tijd thuis: vele foto's, enkele claims bij de reisverzekering en de herinnering aan een toen hele welkome vliegreis verder!

De volgende reis naar Indonesië ligt al weer in het verschiet. Maar nog altijd had ik geen verslag geschreven over hoe het nu verder ging in Egypte. Dus, met de aantekeningen van toen op papier en de Rough Guide in de aanslag:

Picture it, een groep van 24 die niet naar huis kan door de IJslandse aswolk, in de hal van een smoezelig hotel in Cairo. De gids aan de telefoon met zijn baas en zijn vrouw, over hoe de komende dagen met ons moesten worden ingevuld, plan voor een oasetocht dat onstaat, en wij, die afdruipen naar onze kamers.
Extra tijd in Cairo met de gids blijkt helemaal niet zo verkeerd eigenlijk. We krijgen zondag nog de kans om Koptisch Cairo met hem te zien, de bazaar en een grote moskee te bezoeken, en 's avonds nog een keer zelf vis uit te zoeken in het Sea Gull restaurant aan de Nijl.

Op maandag 19 april, waar iedereen al weer allerlei werkafspraken in de agenda had staan, komt daar de Bahariyya oase voor in de plaats. We lunchen helemaal lokaal met plat brood, vlees, kikkererwten en aubergines. In de eerste pleisterplaats van de westelijke woestijn zijn wel enkele hotels en wat winkeltjes, maar het café waar we zitten is uiterst primitief. We gaan plassen in het hotel aan de overkant, kopen in de bookstore sjaals die ons tegen de hitte, het zand en het stof moeten beschermen (en echt, die zijn broodnodig in de woestijn) en trekken met de bus verder naar de zwarte en witte woestijn. Die eerste is in mijn ogen niet meer dan wat zandheuvels met zwarte groot uitgevallen kiezels erop. Bij de laatste komen we aan het einde van de middag aan, en kijken we onze ogen uit als de zon onder gaat tegen een toneel van paddestoelvormige witte kalksteen rotsen. Het oorspronkelijke plan om in een tentenkamp aldaar te gaan slapen gaat gelukkig niet door, en gaan we naar een hotel in de Farafra oase. Een paar uur later, als we terugkomen van een tochtje naar een 'hotwater spring' waarin we met z'n allen in het donker zijn gaan zwemmen, steekt er een hevige zandstorm op.
Voor het vertrek heb ik nog even gebeld met V-Radio om te vertellen hoe de situatie hier is. In Nederland is men natuurlijk vooral geinteresseerd in vragen als: 'hoe komen jullie dan terug?' en 'hoe leuk is zo'n extra vakantie?'. Vlak na dit gesprek gaan we eten en wordt iedereen bij elkaar geroepen. De electriciteit valt uit, en terwijl we in het stikkedonker aan het nomadenmenu en de zoveelste Sprite of Cola zitten, krijgen we te horen wanneer we zijn ingedeeld op de KLM-vluchten. Ik zit bij de laatste vlucht met een groepje van 3, op zondagnacht. Een week later dus. Het is dan alsnog onder voorbehoud, en iedereen is wel in shock dat het nog zo lang duurt. Toch is er ook berusting en opluchting, want nu weten we tenminste iets. De komende dagen is er echt geen internetacces, je mobiele telefoon geeft maar af en toe netwerksjoege, en mocht je al kunnen bellen dan heeft het weinig zin. Zoals in Cairo al bleek kan Shoestring ook alleen maar doorverwijzen naar de KLM, die met een moeilijk te reguleren wachtlijst zit.

Dag 2 in de woestijn voert naar de Dakhla oase. Een wat grotere nederzetting. De zon brandt niet zo heftig als gisteren, het is een beetje betrokken maar wel drukkend heet als we onderweg een verlaten nomadendorp bezoeken. Ik geloof niet dat ik het ooit zo warm heb gehad. Bij het hotel aangekomen ben ik dan ook erg blij dat we niet op de houten, met riet afgewerkte kamers bovenop de stenen zitten. Het lijken wel van die Aziatische stoommandjes! De enige verkoeling is de douche, weer een (heet!)waterbron waar ze Cola en Sprite hebben. Gelukkig ziet Ilse, mijn kamergenoot, achter het hutje bij de bron, 2 dromedarissen staan. De gids regelt dat wij daarop naar het hotel terug mogen rijden, en dat blijkt achteraf een van de mooiste momenten van de hele reis. De (we noemen ze maar even zo) kamelen zijn gewoon heel lief en rustig. En terwijl het eindelijk langzaam afkoelt schommelen we door het landschap. We zien alles op een heel andere manier, en komen uiteindelijk in het donker aan de achterkant van het hotel aan. We geven de jongetjes die met de kamelen mee zijn gelopen een dikke fooi.

Later is er een feestje van een meisje rond de 20 die jarig is in de eetzaal van het hotel. Het dakterras mogen we niet meer op want het waait en giert buiten weer zand als een bezetene. We blijven dus bij het meisje en haar familie, worden haar beste vriendinnen, moeten steeds knuffelen, praten over trouw- en babywensen. We krijgen alle 24 van elke taart (en het zijn er veel) allemaal zorgvuldig een stukje. Het is enig om mee te maken dat ze daarna schuchter maar dan toch ineens heel sexy gaan dansen, en dat iedereen vooral onder luid gegiechel wordt gemaand dat ook te doen. Ik geef het meisje een paarse glimmende sjaal die ik bij de piramides heb gekocht en ik moet meteen beloven te skypen, mailen, en wat niet al. Het is een erg leuke avond. Als we terugkomen op de kamer zijn onze bedden vol met lagen zand gewaaid. Het raam kan gewoon niet helemaal dicht.

Op de derde dag zien we onderweg dan de echt Sahara-duinen. Van die plaatjes die je aantreft op screensavers en in National Geographic Magazines. We lunchen in een tent bij nomaden, waarbij ze een WC in de grond hebben gemaakt met een inventief wandje van riet en woestijngras als afscheiding. Een hilarisch gezicht!

En dan is het donderdag, 06.30 uur. Via de Kharga oase zijn we naar Luxor gereden, alwaar we een voor velen zeer welkom bezoek aan de MacDonalds hielden! De nachttrein, dit keer gelukkig met 2 bedjes per coupé, heeft ons vanuit Luxor weer naar Cairo gebracht. Ilse was hartstikke ziek in de trein en krijgt vitaminepillen, goedkope Egyptische antibiotica die iedereen inmiddels volop heeft ingeslagen en vooral water (waarschijnlijk heb ik door mijn antibiotica kuur voor de reis uiteindelijk zelf geen last gehad van allerlei maag- en darmverschrikkingen).

We hebben moeten beslissen wat we wilden. Mee naar een resort op 2,5 uur rijden van Cairo, of in Cairo blijven. Aangezien ik het vooruitzicht op nog 4 volle dagen hier (niet echt alleen maar toch) als vrouw niet zie zitten, maar ook dicht bij het vliegveld wil blijven en er misschien zelfs op goed geluk heen wil gaan, twijfel ik. Vanaf het station is het eerste stel al zelf daarheen vertrokken. We horen uiteindelijk dat ze die nacht met Air France naar Parijs zijn gevlogen, en vandaar uit met de Thalys naar huis zijn gekomen.

Het komt erop neer dat verder iedereen naar het resort gaat. In de bus krijgen we nieuwe vluchttijden te horen. Ik zit in de donderdagnacht dit keer. Als we bij het resort arriveren, schieten veel mensen in de protestmodus. De receptie is uit de jaren '70 en erger, en er ligt een soort spookwoonwijk met totaal verpauperd schoolpleintje voor. Uiteindelijk blijft iedereen toch maar. Je kunt eigenlijk niet veel kanten op. Het zwembad is dicht, en het strandje met zicht op tankers en containerschepen ligt vol met locals die met lange gewaden aan de zee ingaan. De snerpende, nimmer aflatende, ook lokale muziek uit krakkemikkige speakers is gratis.
Met de moed der wanhoop loop ik de stille woonwijk en het verlaten basketbalplein af naar de doorgaande weg. Ik steek over met gevaar voor eigen leven, en weet bij een Koptische winkel 2 blikjes bier, cola, nootjes en chocolade te halen.
Als ik het schoolplein weer voorbij ben kom ik andere leden van de groep tegen. Ik moet NU de gids bellen. Ze zoeken mij. Er is een plaats voor me geregeld op een KLM-vlucht, DEZE NACHT NOG! Vol ongeloof ga ik terug naar de receptie om een taxi te regelen, dat moet ik zelf doen zei de gids. Gelukkig heb ik daar al staan praten en helpen ze me daar betrouwbaar vervoer te vinden.

Ik eet snel nog mee, neem afscheid van iedereen, en vertrek in het donker, in mijn eentje vol ongeloof naar nachtelijk Cairo. Waarom ik?? De gids belt de chauffeur. Ik hoef de taxi toch niet te betalen. 'Present from boss'. Als ik kan en nog wat fooi wil geven, goed. Zo niet, maakt niet uit! De chauffeur spreekt weinig Engels, maar praten over Michael Jackson begrijpt iedereen wel, 'he's cool' zeggen, beetje meezingen met de radio en op je mobiel een foto laten zien van Toetankhamon en zeggen 'this is also a cool guy' doet wonderen. Ik ben gewoon zo opgelucht!! En blij met deze mensen. Dan stopt de chauffeur bij een smerig truckerscafé en haalt een blikje cola voor mij. Hij lacht en zegt 'No no! No money'!' Ik mag het niet betalen, terwijl hij zo weinig zal verdienen...

Op de luchthaven ben ik het busje nog niet uit of er komt een slank, klein mannetje met nette zwarte broek, wit overhemd en tandpasta smile op me af gesprongen. Van nu af aan word ik begeleid door deze andere lokale gids die ik me vaag herinner van de aankomst. 'Remember me, please this, way, I help you, you work for radio and television right?' In een keer wordt me een hoop duidelijk..het interview..mijn vraag aan de gids in de bus hoe de Egyptische media hier mee omgaat.

Voor ik weet sta ik vooraan bij de check in. Zelf hoef ik niets te doen. Ik probeer nog een Belgische vrouw die redelijk uitgeput naast me op een bankje zat mee te krijgen in deze vibe. Ze had torenhoge prijzen moeten betalen voor hotel en vervoer, was met een gezelschap mee waar het niet zo goed geregeld was. Ik haal thee voor haar en trek haar mee met de gids in de rij. Maar ik ben haar snel weer kwijt. Ik kan er niets aan doen, ik sta aan de andere kant van de douane. Ik geef in totaal al het geld dat voor de taxirit bestemd was weg aan fooien aan de chauffeur en de gids op het vliegveld. Ook geef ik aan hem nog was extra's mee voor onze eigen gids. Later hoor ik van Ilse dat het echt is aangekomen.

Ik wacht nog 2 lange uren aan de andere kant. Stap in het vliegtuig bij het raam en kan mijn ogen niet meer openhouden tijdens de film.

Een dag erna, in de ochtend, hoor ik dat Ilse goed is aangekomen. Alleen de familie van 6 personen ging een dag later, die redden zich ook wel. Twee studentes, de zusjes, zijn uiteindelijk ook met Ilse en de rest mee gegaan. Ze stonden later gepland maar zijn op de bonnefooi mee gegaan naar het vliegveld en konden toch mee! Ik ben blij, maakte me zorgen om Ilse maar weet dat ik mijn plaats ook niet had kunnen ruilen met haar, en dat ze zoals ze zich voelde toch niet had willen vliegen.
Ik zal hopelijk zelf nog velen blij maken, ooit. Al is het maar met een blikje cola, een kop thee, een fooi. Hulp met voorbedachte rade en...of gewoon, misschien wel, onbevangen hulp waar je niets voor terug hoeft.